|
Liturgia słowa i liturgia eucharystyczna- dwie główne części, z których skłąda sie Msza św., choć wiążą się ściśle ze sobą i stanowią jeden akt kultu, to jednak są wyraźnie od siebie oddzielone. Wskazują na to miejsca: ambona- miejsce z którego proklamuje się słowo Boże i ołtarz, jako stół na którym pod sakramentalnymi znakami uobecnia się ofiara krzyża. Dla wszystkich tekstów Pisma św. odczytywanych w ramach mszalnej liturgii słowa, istnieje jedna księga, którą jest lekcjonarz. Zawiera on czytania biblijne, psalm responsoryjny, aklamację przed czytaniem Ewangelii i Ewangelię. Ze względu na szczególną wartość Ewangelii, która zawsze stanowi szczyt liturgii słowa, spotyka się czasami specjalną księgę, oddzielną od księgi innych czytań, zawierającą same tylko teksty ewangeliczne. Księga ta zwana Ewangeliarzem, znana jest zarówno w tradycji liturgii zachodniej jak i wschodniej, a charakteryzuje się tym, że wykonana jest z wielką staranności i bogato przyozdobiona. Schemat lekcjonarza uwzględnia strukturę roku liturgicznego, Msze św. o świętych, Msze obrzędowe, okolicznościowe, wotywne oraz Msze św. za zmarłych . Biorąc pod uwagę wielość czytań, jakie zawarte zostały w lekcjonarzu mszalnym, podzielony on został na kilka tomów.
Polska edycja tej księgi liturgicznej obejmuje siedem tomów:
I- okres Adwentu i Narodzenia Pańskiego
II- okres Wiekiego Postu, okres wielkanocny
III- okres zwykły (od 1 do 11 tygodnia)
IV- okres zwykły (od 12 do 23 tygodnia)
V- okres zwykły (od 24 do 34 tygodnia)
VI- czytania w mszach o świętych
VII- czytania w mszach obrzędowych, okolicznościowych i wotywnych
Księgi, z których czytane jest słowo Boże, powinny być naprawdę godne, czyste, starannie oprawione i piękne, są bowiem znakiem i symbolem rzeczywistości nadprzyrodzonej i już same proklamują chwalę słowa Bożego. Ich odpowiedni wygląd ma budzić u słuchaczy słowa Bożego pamięć o obecności Boga, przemawiającego do swojego ludu. Wygląd księgi lekcjonarza nie jest więc obojetny, także sam sposób obchodzenia się z tymi księgami, pełen pietyzmu i szczególnego szacunku, jest manifestacją wiary. Natomiast zewnętrzny brak szacunku dla lekcjonarza i innych ksiąg liturgicznych, deprecjonuje ich wewnętrzną wartość.
(opracowane wg "Lektor i jego liturgiczne posługa"
Ks. E. Stencela)
|
